Lourdes Segura
Leeftijd	48 jaar
Datum	14 maart 2006
Moordplaats	Baarn
Moordwijze	Steekwapen
Status	Opgelost
Misdrijf	Moord
Straf	2½ jaar

Op zondagochtend 12 maart 2006 vertelde de zieke Lourdes Segura aan haar man Geert K. dat zij de avond ervoor was ingeslapen met de gedachte dat zij wilde inslapen en niet meer wakker worden. Lourdes vertelde dat zij het idee had dat Geert minder overtuigd was dat het allemaal goed zou komen. Geert heeft Lourdes op een gegeven moment gevraagd of zij een einde aan haar leven wilde maken. Lourdes had - volgens verdachte - het er eerst nog over wat er gebeurde als ze helemaal niets deed en zichzelf niet liet behandelen. Ze gaf aan het liefst als een kaarsje uit te gaan. Op de vraag van Lourdes hoe zij een eind aan hun leven zouden maken, heeft Geert gezegd dat zij gewoon hun aderen zouden doorsnijden.

Die zondagochtend zijn voorbereidingen getroffen voor een gezamenlijke zelfdoding, zoals het opstellen van een afscheidsbrief die mede is ondertekend door Lourdes en het aanpassen van hun testamenten. Lourdes en Geert besloten dat zij een briefje naar de politie moesten sturen waar zij gevonden zouden kunnen worden. Geert heeft een briefje gemaakt, waarin hij meedeelde dat zij beiden in de badkamer van hun woning lagen. Dit briefje was gericht aan de politie in Baarn.

Die avond wilde Lourdes nog eenmaal proberen in te slapen en niet meer wakker te worden.

Maandag 13 maart 2006 hebben Geert en Lourdes herinneringen opgehaald en afscheid genomen van de spullen in de woning. Geert heeft het briefje aan de politie gepost en is naar huis teruggekeerd. Hij heeft vervolgens Lourdes in het bad gelegd en haar en zichzelf meerdere malen in de polsen gesneden. Toen dit niet afdoende bleek te zijn heeft hij bij Lourdes de linkerhalsader doorgesneden, waarna zij is overleden. Vervolgens heeft Geert zichzelf nog in de borststreek gestoken. Toen Geert merkte dat hij niet aan zijn verwondingen zou overlijden heeft hij uiteindelijk het alarmnummer 112 gebeld, waarop de politie en de ambulance hem gevonden hebben.

Verdachte

Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat er bij betrokkene sprake is van een gebrekkige ontwikkeling. Hij had een zeer hechte, symbiotische relatie met zijn vrouw en deze relatie was voor hem een belangrijke steun om zich staande te kunnen houden in het leven. Betrokkene is een wat rigide man, die weinig onzekerheden kan verdragen en vooral plannen met duidelijke doelen nodig heeft om niet in psychische zin ontregeld te raken. Voor een controlebehoeftige man als betrokkene was het extra moeilijk hanteerbaar dat er in zijn ogen geen bevredigende medische verklaring gevonden kon worden voor de lichamelijke klachten van zijn vrouw. Hierdoor ontstond de behoefte om een sluitende verklaring te vinden. Deze “verklaring” werd gevonden in de overtuiging dat er sprake was van pernicieuze anemie, hoewel hiervoor medische bewijzen ontbraken. Toen de door de artsen voorspelde verbetering uitbleef is hij er meer en meer van overtuigd geraakt dat zijn vrouw aan pernicieuze anemie leed en dat genezing niet meer mogelijk was. Het laatste gesprek met de neuroloog heeft zijn vermoedens definitief bevestigd en op dat moment was er duidelijk sprake van een waan. Hij was niet meer in staat om mogelijke andere oorzaken te aanvaarden als verklaring voor de medische toestand van zijn vrouw. Doordat betrokkenes vrouw ernstig ziek was en naar zijn overtuiging ook niet meer beter zou worden, viel een voor hem zeer belangrijke relatie en steunbron weg. Zijn persoonlijkheidsstructuur was niet sterk genoeg om dit te kunnen hanteren en dit leidde tot gevoelens van machteloosheid en uitzichtloosheid. Dat in een dergelijke toestand bij hem een suïcidewens ontstond is voorstelbaar. In hoeverre er bij het slachtoffer ook sprake is geweest van een doodswens valt niet meer vast te stellen. Dit kan daadwerkelijk het geval geweest zijn, maar het is ook mogelijk dat betrokkene in het kader van de sterke band die hij met haar voelde, zijn eigen doodswens op haar geprojecteerd heeft en ten onrechte heeft gedacht dat zij ook dood wilde. In ieder geval was hij er van overtuigd dat zij dood wilde en die overtuiging heeft hem ertoe aangezet om zijn vrouw de verwondingen toe te brengen waaraan zij is overleden en heeft hem er toe aangezet zichzelf ook ernstige lichamelijke verwondingen toe te brengen die uiteindelijk niet tot zijn dood hebben geleid.

Uitspraak

Rechtbank Utrecht, 22 november 2006

De rechtbank hecht er aan, voorop te stellen, dat zij, hoewel zij bewezen acht dat verdachte zijn vrouw heeft vermoord, in de persoon van de verdachte - die nooit eerder is veroordeeld – zoals die in de hiervoor vermeldde rapportage is geschetst, reeds voldoende aanleiding vindt hem niet een (zeer) langdurige gevangenisstraf op te leggen.

Wel heeft verdachte naar het oordeel van de rechtbank overrompelend en impulsief gehandeld. Bovendien had hij zich – hoe moeilijk wellicht ook – méér moeten inspannen zijn vrouw op andere gedachten te brengen en er op moeten staan dat nader medisch onderzoek zou worden gedaan. Verdachte heeft te snel en te gemakkelijk de conclusie getrokken dat zijn vrouw niet verder meer wilde leven. Met zijn handelen heeft verdachte hoe dan ook [slachtoffer]’s meest waardevolle bezit, het leven, ontnomen, leed toegebracht aan de nabestaanden van [slachtoffer] en met zijn gruwelijke wijze van handelen de rechtsorde ernstig geschokt.

Daar staat tegenover dat de rechtbank ook in het bijzonder rekening houdt met de ter terechtzitting naar voren gekomen omstandigheden. Zo heeft verdachte verklaard dat hij zich bewust is van feit dat hij niet méér heeft aangedrongen bij zijn vrouw om naar een arts te gaan en dat hij niet voldoende “met zijn hand op tafel heeft geslagen” om haar daartoe te bewegen. Verdachte heeft ook aangegeven hier spijt van te hebben. Voorts heeft verdachte ook verklaard dat hij te impulsief heeft gehandeld en te snel in haar doodswens is meegegaan. Bovendien heeft verdachte tijdens haar ziekteproces veel betrokkenheid bij [slachtoffer] getoond en heeft hij getracht haar tot steun te zijn bij de problemen die de gezondheidsklachten met zich brachten. Wat ook strafverminderend werkt in dit geval, is dat de verdachte volgens deskundigen door zijn persoonlijkheidsstoornis minder dan normaal in staat was om weerstand te bieden aan de doodswens van zijn vrouw en alternatieven aan te dragen.

Tenslotte neemt de rechtbank in aanmerking, dat verdachte met de beelden van het overlijden van zijn vrouw, die op zijn netvlies zullen staan gegrift, verder zal moeten leven.

De rechtbank veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de tijd van TWEE (2) JAAR EN ZES (6) MAANDEN.

• Klik hier voor de gehele uitspraak